Historia Zapory

Tama została zaprojektowana przez słynnego architekta/inżyniera Earle'a Andrewsa, który następnie zaprojektował/zbudował wiele znaczących arcydzieł architektury XX wieku, takich jak Kompleks Narodów Zjednoczonych, Park Stanowy Jones Beach, Henry Hudson Parkway i wiele innych.

Zapora Bane's Mill na Big Walker Creek w White Gate w Wirginii został zaprojektowany i zbudowany w 1926 roku. Jest to jeden z najlepszych przykładów w kraju, jeśli nie jedyny, modernistycznej tamy młyńskiej zaprojektowanej przez czołowego modernistycznego projektanta znanych amerykańskich zabytków .

Dokumentacja zapory Bane's Mill jako dzieła W. Earle'a Andrewsa obejmuje list z 1952 r., W którym Andrews nazywa to „jednym z moich wczesnych triumfów” oraz podpisany przez Andrews szkic architektoniczny zapory, z których oba są przedstawione na filmie i w aktach z Virginia Department of Historic Resources.

Zapora jest zbudowana z wysokokruszywowego betonu hydraulicznego opracowanego specjalnie do spiętrzenia wody. Mniej przypomina małą tamę wiejskiego młyna niż dużą zaporę publiczną, która została zminiaturyzowana, aby pasowała do otoczenia - interesujące, biorąc pod uwagę, że Andrews wkrótce zostanie wykorzystany przez Roberta Mosesa do budowy robót publicznych na wielką skalę.

Zgodnie z rysunkami Andrewsa tama ma pionową ścianę górną o wysokości dziewięciu stóp i grubości czterech stóp u podstawy i 20 cali u góry. Wielu projektantów wiejskich zapór poprzestałoby na tym podstawowym klinie, ale projekt Andrewsa wymagał dodatkowych środków ostrożności: czoło jest wsparte na ośmiu przyporach. Oddzielone od siebie o 28 stóp, każda o szerokości od dwóch do czterech stóp, wysokości prawie ośmiu stóp i grubości ośmiu stóp u podstawy, pozwalają zaporze wytrzymać największe ciśnienie wody u podstawy. Andrews zbudował również zaporę na zakrzywionej linii w górę rzeki. Uważano, że taka krzywizna przenosi obciążenia na boki, pozwalając sile napływającej wody ścisnąć łuk, teoretycznie wzmacniając konstrukcję.

Odnosząc się do tamy Bane's Mill, w swoim liście z 1952 roku, Andrews omawia zastosowanie „szyn tartacznych wąskotorowych do prętów zbrojeniowych” w tamie, która, jak twierdzi, była daleka od „ortodoksyjnej”; ciągła integralność strukturalna tamy pokazuje sukces podejścia Andrewsa.

Podczas gdy niektóre tamy z epoki były prymitywne w działaniu - ściany, które jedynie zatrzymywały lub kierowały przepływem - innowacje Andrewsa sprawiły, że tama Bane's Mill Dam była precyzyjnym instrumentem zaprojektowanym i mierzonym w celu jak najefektywniejszego wykorzystania ściśle kontrolowanego przepływu. Skonfiskowana woda miała trzy wyjścia: uwalnianie przez śluzy u podstawy tamy, przelewanie i kierowanie do młynów w celu zasilenia młyna i tartaku. Wszystkie miały być starannie wyważone, aby zapewnić maksymalną wydajność.

Być może najlepszą ilustracją połączenia eleganckiej formy i praktycznej funkcji Andrewsa jest czterdzieści „schodków” na szczycie tamy, które służyły jako odskocznia do elementów sterujących tamy i jako wizualny wskaźnik dla operatorów.

Projekt Andrewsa umożliwił pracownikom sprawowanie wystarczającej kontroli nad przepływem wody, aby te stopnie pozostały suche; pracownicy mogli przejść przez tamę pieszo, aby obsługiwać wrota na całej jej długości bez zamoczenia stóp. Pomiędzy tymi stopniami pozwolono, aby wysokość przelewającej się wody wahała się nie więcej niż dwa cale między górną powierzchnią stopni a szczytem tamy.

Bane's Mill Dam znajduje się na 38-hektarowej posiadłości znanej jako Waterside i pierwotnie zasiedlonej przez Banes około 1791 roku. Właścicielem nieruchomości jest Creed Bane Taylor, VI i jego żona Jeanne-Marie Garon Taylor.

Kierowcy na Old Mill Dam Road, poza trasą 42 na południowy zachód od Pearisburg w Wirginii, mogą zobaczyć zaporę Bane's Mill Dam i usłyszeć jej wodospad około 75 stóp od drogi.

Wszystkie zdjęcia